Klik op de foto's voor een grotere versie

Herinneringen van Ina aan  Kleuterhuis Prinses Marijke

 

In september en oktober 1961 ben ik 8 weken in het kleuterhuis geweest. Herinneringen heb ik genoeg en ik dacht laatst ineens weer aan mijn plakboek, ergens op zolder, vol met foto’s. Een paar dagen later heb ik samen met mijn dochter het boek van zolder gehaald, er zaten een heleboel ansichtkaarten in, maar wat raar, er zaten maar een paar foto’s in. De rest van de beelden zitten dus niet in het boek zoals ik dacht, maar gewoon in mijn hoofd.

Ik was in het kleuterhuis omdat ik na 3 longontstekingen  moest aansterken.

De zusters waren erg lief hoor maar de regels waren erg streng. Zo mocht je in huis niet hard lopen. Dat was moeilijk voor mij want rennen was het liefste wat ik deed. De directrice was super streng. Zij heeft me wel eens betrapt op rennen in huis en dan sprak ze je streng toe.

Er was ook een zuster die Joke heette, daar had ik een speciale band mee. Ik mocht van haar wel eens in de pap roeren. ’s Morgens kregen we altijd pap: havermout, custard of griesmeelpap. Ook weet ik nog dat er een heel klein kindje was dat nooit wilde eten. Ik heb dat kindje heel vaak pap gevoerd en dan at het wel.

Ik heb daar erg veel buiten gespeeld en ook heb ik veel geknutseld.

’s Middags moesten we naar bed, dat vond ik helemaal niet leuk, 5 jaar en dan  ’s middags nog naar bed! Dat werd huilen. Als we na het slapen weer naar beneden gingen liepen we buitenom de draaitrap af, achter elkaar, iedereen met de arm op de schouder van degene die voor je liep, als een slang kinderen. Zo gingen we ’s avonds ook weer naar boven.

Een keer in de week moesten wij onze kam in een in een bakje met water leggen. De zuster deed er dan van dat stinkspul bij: Lysol dus! Ze waren denk ik bang voor hoofdluis of zo. Wij moesten dan met ons nagelborsteltje heel hard over de kam boenen tot de zuster riep: "andere kant" En even later riep ze: "Stop, afspoelen met water"

’s Avonds vlak voor het slapen gaan kregen we post. Meestal moest ik daarna zachtjes huilen onder de dekens, waarbij ik mijn knuffel tegen me aanhield. Goh, wat een heimwee heb ik gehad! Toen ik mijn knuffel kreeg kon het beest staan, toen ik wegging had mijn knuffel gespreide poten van het alsmaar tegen me aandrukken in bed. Mijn moeder heeft mijn knuffel later weggegooid omdat hij stonk. Waarschijnlijk door het ontsmettingsmiddel Lysol.

Jarenlang heb ik mij afgevraagd waarom ik in een kamertje moest met een zwart brilletje op. Je mocht het niet af doen. Nu weet ik dat we onder de hoogtezon gingen.

Wat ik jammer vind is dat ik geen namen meer weet van de kinderen. Ook twijfel ik of de groepjes toen al namen hadden, dat lees ik in stukjes van anderen.