Een herfstwandeling met de Hummeltjes

Voordat we naar buiten gingen namen we altijd wel iets mee van brood voor de hertjes,of eendjes. De dieren voeren was feest maar op zondag waren de hertjes vaak zo overvoerd dat ze niets meer wilden eten. Het was echt sneu om dan die beteuterde gezichtjes van de kinderen te zien. Ook liepen we vaak zo maar een eind weg, lekker dwalen door het bos om steeds weer nieuwe dingen en plaatsen te ontdekken. Vooral in de herfst was het bijzonder leuk om het bos in te gaan. Al die blaadjes op de grond vonden ze prachtig, ze renden er doorheen als dollemannen en wisten echt van geen ophouden. We deden ook vaak spelletjes in het bos en we zongen ook allerlei liedjes, te veel om op te noemen. Als je zelf niet begon te zingen dan deden zij het wel! Bijvoorbeeld:

"Zie je de kastanjes aan de bomen, zie je alle eikels op het mos?

 nu is het herfst de blaadjes vallen, nu is het herfst in ieder bos".

Ze vroegen  ook wel eens waarom de blaadjes van de bomen vallen en waarom ze nu zo'n bruin en gelige kleur hebben. Ze verzamelden ook van alles: eikels, steentjes, stokjes en zand in busjes of plastic potjes. Als er een zei:"Ik zie een kaboutertje, dan hadden ze allemaal dat kaboutertje natuurlijk óók gezien. En dan beweerden ze ook nog stellig dat het kaboutertje een rood mutsje op had!  Ze lagen met hun neusjes op de grond om te kijken of het kaboutertje nu soms onder de paddenstoel zat want gezien hadden ze hem allemaal toch zeker? "Och, het kaboutertje slaapt nu even" zei toen een kindje, waarmee het probleem voor iedereen meteen weer opgelost was! Wat waren ze heerlijk spontaan en enthousiast als ze iets zagen wat hen boeide. Sommige kinderen kletsten je gezellig de oren van het hoofd, andere waren weer wat stiller. Het ene kind liep graag aan de hand van de juf, weer anderen dolden graag of kibbelden wat met andere kinderen.