Klik op de foto's voor een grotere versie

Tussen 1958 en 1960 ben ik in de kinderkolonie Prinses Marijke geweest. Ik was toen nog erg jong, ik denk ergens tussen mijn tweede en vierde jaar. Ik weet dat niet precies. Er is mij verteld dat ik er 3 keer ben geweest,  1 keer zes weken en 2 keer drie weken. Ik weet niet of dit allemaal in hetzelfde jaar was maar dat denk ik zelf niet. Vroeger had ik zwaar astma en ik heb ook acute kroep gehad waardoor ik een spoedoperatie heb moeten ondergaan. Dankzij een kinderarts heb ik het toen gered. Om aan te sterken moest ik naar het koloniehuis want ik at ook slecht. Waarschijnlijk kwam dat door de operatie (luchtpijpsnede) waarbij ik een buisje in mijn luchtpijp kreeg.

Ik werd door mijn familie naar Centraal Station Rotterdam gebracht. Daar kwam een busje mij ophalen. Er zaten nog meer kinderen in. Daar ging ik dan, met mijn kleine grijze speelgoedkoffertje, uitgezwaaid door mijn familie.

De directrice, zuster de Lange vond ik erg aardig en ook haar kleine hondje vond ik erg lief. Ik denk dat daar mijn liefde voor honden is begonnen. Er was ook een zuster Joke, daar was ik gek op, dat weet ik nog heel erg goed.

De bossen en de zandheuvels vond ik geweldig. Ik was ook altijd erg blij als wij naar buiten gingen. En ik ben nog steeds gek op de bossen. Als wij terugkwamen in het koloniehuis moesten de handjes schoongemaakt worden. We stonden aan de grote ronde wasgelegenheid met allemaal kleine waterstraaltjes. We mochten allemaal tegelijk onze handjes wassen met van die leuke kleine zeepjes.

Drinken kregen wij in metalen kroesjes. Aan het eten heb ik helaas minder leuke herinneringen. Ik werd gedwongen om havermout te eten en dat lustte ik niet. Dus werd mijn neus dicht geknepen en dan te bedenken dat ik zwaar astma had. Ik moest mijn mond dan wel open doen om adem te krijgen en dan werd de lepel naar binnen gepropt. Daar werd ik zo misselijk van! Kokhalzend spuugde ik het er dan net zo hard weer uit. En zo ging het elke keer weer met de havermout….. De griesmeelpap ging er wat beter in. Sinds die tijd heb ik een hekel gekregen aan al het eten waar klontjes in zitten, want dat leek op die havermout. Zelfs yoghurt met stukjes fruit, ik moest het écht niet. Ook aardappels samen met appelmoes, smerig! Appelmoes moest voor mij voortaan in een apart schaaltje. Met al die dwang om te eten denk ik niet dat ik daar echt aangekomen ben. Misschien moest ik daarom 3 keer naar het koloniehuis. Ik vond eten ook niet meer leuk denk ik.

Het verplichte op de pot zitten is mij ook niet goed bevallen want als ik niets had gedaan kreeg ik van een bepaalde zuster een schop onder mijn kont. Ik weet haar naam niet meer, dat is maar goed ook. Want door haar ben ik in mijn kindertijd waarschijnlijk een bedplasser geworden. Na mijn tijd in het koloniehuis heb ik tot mijn twaalfde jaar ook altijd vreselijke nachtmerries gehad.

Voor het slapen gaan was er een hoop te doen. Maar samen met de andere kinderen van mijn groepje mochten we altijd nog even met de blokjes in het spijlenbedje spelen. Vervolgens samen zingen en dan lekker slapen.

Als ik weer naar huis ging mocht ik trakteren, van die kleine gekleurde toren schuimpjes. Jaren later, in 1964,  kreeg ik  nog een Nieuwjaarskaart van directrice J.de Lange en zuster Joke Reusken.

Jullie hebben kunnen lezen dat ik leuke herinneringen heb aan het koloniehuis maar helaas heb ik ook hele vervelende dingen meegemaakt. Jaren geleden heb ik in Zeist nog naar het kleuterhuis gezocht. Ik had er graag nog foto’s van willen maken maar kreeg helaas van omwonenden te horen dat het niet meer bestond. Jammer genoeg heb ik maar 2 foto’s en een kaart. Helaas weet ik geen namen meer van de kinderen die op de foto’s staan. Ik hoop dat mensen zichzelf herkennen en gaan reageren, dat zou leuk zijn. Ik ben heel erg blij dat deze site voor ons gemaakt is.......

Hartelijke groeten,

Joke Steenbergen