Het kwam natuurlijk regelmatig voor dat een kind heimwee had. Ze waren ook nog maar zó klein denk ik nu en dan zomaar minimaal 6 weken, maximaal 3 maanden van huis zonder je ouders, broertjes en zusjes en alles wat ze vertrouwd was. Twee kinderen zaten er door omstandigheden al een jaar! Het was soms echt schrijnend als je het verdriet zag als papa en mama na een bezoekdag weer naar huis gingen. Bij de een was dit beter merkbaar dan bij de ander. Het ene kind werd stil, teruggetrokken, het ander huilde en zei daarbij niet veel. Ook kon een kind veel praten over papa en mama.

Het heimwee kon zich ook uiten in bedplassen of 's nachts huilend wakker worden. De reactie van mij hier op was bij elk kind verschillend. Terwijl het ene kind het fijn vond om over papa en mama te praten, vond een ander het fijn om samen iets te maken voor papa en mama of samen een kaartje maken en samen op de bus doen. Een ander kind wilde graag dat je het even voor je alleen nam, juist niets zei maar gewoon even lekker op schoot en knuffelen.

Soms waren de kinderen ook heel blij en trots met wat ze gekregen hadden op bezoekdag van hun ouders en ze praatten dan honderduit over papa en mama. Of ze reageerden onverschillig  maar ook gewoon, net zo als anders alsof ze geen bezoek hadden gehad. Sommige kinderen kregen bijna nooit bezoek van hun ouders. Een van die kindjes, 3 jaar oud, zei élke avond bij het onderstoppen: "Papa en mama zijn lief hè?"